YALNIZLIK KARMAŞASI
insan doğduğunda başlıyor
yalnızlığın karmaşası tek başına çaresizliğine yetişiyor anne babası hele bir de yürümeye başlarsa babası yalnızlığın edasıyla alır başını gider düşe kalka havası çocuk düşlerine kurar eğleneceği bir lunaparkı dönüyor dönme dolapların henüz göremediği çarkı çarpışan otolarda kaldı çocukluk aklı bindi ama yanında tutuyor onu babası çarpışınca otosu delindi alnının tam ortası kanadı hiç acımadı ki dediği yarası uçurtması ya bir yerlere takılı kaldı ya da havada ona bakakaldı büyüdükçe başlıyor yalnızlık furyası kayboluyor apansız çocukluğun o güzelim rüyası gitgide acıdı kanadı her onulmaz yarası sevdikleriyle beraberken sandı bir bütünün yarısı kaybettikçe çoğaldı yalnızlığın fırtınası günbegün içinde çalar bir yalnızlık senfonisi kalabalıklarda da olsa duyar,tek başınalığın sesini ne hayaller kurar,ne acılar çeker suskunluğun kuytularında içindeki sesin çığlıkları mıdır huzurun sükutu içinde midir bilinmez insan ancak öldüğünde bitiyor yalnızlığın curcunası. AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 03.03.2014 |