sen
şu insan hafızası,
ne garip,ne tuhaf bir şey, yıllar öncesinin çocuk yüzü kalıyor da aklında, annesinin kolları arasında tüm masumluğuyla, siliyor tamamen unutmak istediğinde, hatırlamıyor,sadece bir kaç yıl öncesini ama, mesela ben, gözlerin ne renkti unuttum, bahara çalan yeşil’miydi, yoksa,kahve miydi kırk yılın hatrına, yoksa,hiç biri mi, sadece yalancı bahar tadındı o kadar, onca resmine baktım tekrar tekrar, göremedim gözlerini, gözlerin yok hiç birinde, hadi ne olursun, hemen şimdi kalk yerinden, geç aynanın karşısına, bir kere de benim için bak,gözlerinin içine, şimdi söyle, gözlerin ne renk, bir tek iz bile kalmamış mı çocukluğundan, bir tek iz bile kalmamış mı masumluğundan, yok mu, hiç mi yok, benim yıkıldığım an,işte bu an.... emine rezzan sipahi-sen |
Şiir final kısmı özellikle çok iyiydi, finalde kaldım zaten. Masumluğunu kaybetmiş gözleri hatırlamak zordur belki de kim bilir. Çünkü gözler kalbin yansımasıdır...
Günaydın, hayırlı kandiller
Sevgiyle