düşsel mavilik...
Düşsel mavilik
Kağıt’a vuruyor gölgeler... Ne de gülerdim önceleri, küçük bir kedinin yürüyüşüne , Kapatıp aç(a)mazdım uzun süre, Düşsel bir maviliğe düşen bedenimi. Şimdi gölgeler , sararmış eski bir kağıda düşüyor . beliriyorsun mabedimde Titrek bir esle şiir okur gibi Sözcükler çıkıyor dünden Mum a(-l)(-y)azında. Güneş dönüyor. Gün dönümleri gün batımları , Ve gölgen beliriyor defterimde. Ne de gülüyorum o zaman , düşsel bir maviliği(e) düşen ke(n)dimin gözlerine sonra aynadaki gözlerine. 14.02.2004 Av.Osman Özülkü |