Ardına yazmışlar, modelli arabaların.
Ezberlemişiz hepten, “Çanakkale Geçilmez!”
Dedeleri şehit anaların babaların.
Yetim yetime ağlar, “Çanakkale geçilmez!”
*
Geçer gemiler boğazdan, yükleri bilinmez.
Kimileri özeldir, içlerine girilmez.
Gülerler yüzümüze, maksatları sezilmez.
Onlar bile söylerler, “Çanakkale geçilmez!”
*
“Dur Yolcu” diyerek, kabarıp emri çakarız.
Laf ettik zannedip övünür, hava atarız.
Geç yatarız her gece, huyumuz geç kalkarız.
Uykuda da söyleriz, “Çanakkale geçilmez!”
*
Mermerden tunturaklı, ne mezarlar yapmışlar.
Vanlı Batmanlı, diye de taşına yazmışlar.
Her martta gelip başlarında nutuk atmışlar.
Kem kümlü dilimizle “Çanakkale geçilmez!”
*
Elimizde kalan tek şey, duygu sömürüsü.
Biz ağlarken havadan, geçer düşman sürüsü.
Hepimizin kanında, kola marka virüsü.
Boş boş bakıp sallarız, “Çanakkale geçilmez!”
*
ODABAŞI söyleme, sözlerin gider boşa.
Gerçekler sevilmez, hurafeler gider hoşa.
Vur kafanı acımadan, her gördüğün taşa.
Bil bil de öyle bağır, “Çanakkale geçilmez!”

Şuayip ODABAŞI
Mayıs-2013/Kepez/Çanakkale