Gün Işırken
Gün ışırken uyanmak vardı
derin bir uykunun dingin bedeniyle selamlamak günü. Atlayıp bir uyduya geçip atmosferden ’’ portakala benzer ’’ seyretmek vardı dünyayı. uzamda her gün bir çiçek gibi açıyor evren aklı yazalı çok oldu Kant’ın çirkefe bulanmış ellerin delik ceplerde işi ne? Daralıyor mutlu dünya düşü; soğruluyor zifir gecelerin ışığının dalga boyu. beyaz yitiyor her açla her zamansız ölümle kopuyor bir parça. Daralıyor mutlu dünya düşü; tüm sazlar dem vuruyor aşktan hala geniş dans pistleri. düşüyor nesne ne hoş onsuz özne. beyaz yitiyor her tokla her zamanlı ölümle kopuyor bir parça... ...... Yörünge de kimse yok dönüyor dünya kendi bildiğince. (eskişehir mart-2007) Mehmet Özsan |