YORGUNUM (179.)
Bir sessizlik çöktü üstüme
Mutluluktan yana Aklım karışık bu sıralar Yılların yorgunluğu var üzerim de Yorgunum İçimde ki ben i yok edip Yerine seni koyduğumda Hafif bir tebessüm oluşur Dudaklarının kenarlarında Eğilip öptüm yavaşça Suskundun Masum bir çocuk kadar Suskunum bu gün Kalbimden silmedim hiç Sevdiklerimi Riyasız ve tertemiz Hissettiklerim Yorgunum artık Binlerce hikaye var içimde Kimselerin bilmediği makamda Besteler var içimde Dolaştım hayaller peşinde Yorgunum Kâh mutlu kâh mutsuzum Kalemime sevdalanmış Kelimelerim bu aralar Satır satır dökmüş içini Kağıtlara acılarını Dün gece saçlarını okşadım İçim titredi İpek tenine Dudağının nemi değdi Renklerin gölgeleri soldu Sustu konuşan dillerim Lal oldu Fatma Ayten Özgün |