Hayal kaybından ölen insanlar gördüm dünya denilen yer de
alınları ak
bahtları kara
derdini başına taç eylemiş yorgun kadınlar.


Gününü geceye takas etmiş masumlar,
mağdurlar şehirler boyu
bakışları güz
gözleri kış b’akan o sübyanlar.


Dikenli telini kâlbine sırımış
yasak özgürlüğü kaldırımlara taşetmiş şairler bir de
kalemleri ok
mürekkebi zehir gibi vicdanımızı y’aralayan.


Babalar gördüm diline dağ çökmüş
nefesi kuş
evlatlarının avcuna konan.


Bitmeyen çileler
sökülmüş bağlar g’ördüm
meziyeti sıfır
aslı korku olan.


Ben dünyayı eksik buldum anne
için de insan az
binlerce ceketli zombi/iskelet.

ve
geleceğini gördüm tüm gerçeklerin
kötürüm bir döngü b’ağlıyordu uçurtmasına en son geçmişlerin
rengi toprağa çalan
binlerce âh’ın elleri yakasında
kuyruğunda bebek sesleri..


burası dünya bozması anne
elimden bir şey gelmeyen
anlattığın şeylere ters düşen
mantık katili bireyler otağı...




Mart2018
Z. Nâr