Kaybettiklerimizin yarattığı boşluk
Hayat öyle yük yükledi ki
Ömüzlarıma Takatim kalmadı taşımaya. Severek ve isteyerek Hayatımıza dahil ettiğimiz Yüreğimizin baş köşesine koyduğumuz Canımız bildiğimiz canları Kaybederiz aralıklarla. Kaybettiklerimizin, Yarattığı o boşluk Kapanmaz yaralar açar bağrımıza. Yaşarız bu acıyı her nefes alışımız da. Unutmaya çabaladıkca Söndürmeye çalıştıkta yürek yangınını Bataklık misali çeker bizi çıkmazlara Kapatmak istedikçe mazi denen kapıyı Sıkı, sıkı örtmeye uğraştıkta Gönül pencerelerinin perdelerini Girecek bir hüzme bulur oraya. Ya bir şarkının güftesinden Yada bir şiirin temasında İzlediğimiz bir filmin figüranıyla girer Dolaşır kan misali damarlarımız da. Güler Elmalı |
Hayat böyle... Dünyanın kanunu bu...
Sevgiler...