SORDU KADIN KENDİNE
"SORDU KADIN" KENDİNE
Çilelere gark olmuştu Acılarla yoğrulmuştu Olgundu kadın Hazana dönmüştü mevsimi Solgundu kadın Sebepsizdi ayrılığı Gitmiş giden Yalnızdı okyanusta Hırçın dalgalarla boğuşuyordu Yordu yıllar yordu Yalnız yıllar yordu Ve yanmıştı yüreği, kordu Tek başına hayat zordu Kendi kendine sordu: "Sevgiliye saçını süpürge eden ben Söyler misin hayat, neden ben? Sıcak bir nefese muhtaç Sevgiye aç Yüreğime gök yüzü dolmalıydı Bir sevenim olmalıydı Bir adım gelene, kucak açıp giden ben Söyler misin hayat, neden ben?" İSMAİL MALATYA |