Bir hiç için hiç olmaya değmez
Sana öğretmediler mi daha;
ağlamamayı ,güçlü kadın olmayı,
Düşüncelere boğduğun geceyi.

Mucize mi hep düşündürür.. kendim miyim ..
Tam sarıp sarmalarken doğuşu mu içimde yaşarken;
Kararmak mı eskisi gibi .

Çoştum
Adım attım bu sen değilsin.
Canlanmışken, kitap olmuşken kendime
Neşeli bakışlarım da
Son sayfam hüzün yazılı hikayemdi.!

Üç gün ,Beş gün mutluluğa aldandım aldandım
Yaralandın mı yıllarını,gençliğini verdiğin günler de
Bir sen mi acı çekiyorsun tesellisi,
çok ta işe yaramıyordu .

Ne isyan,ne dua edesim gelmiyordu
Yorgun kalbime
Inancımdan değil,karamsarlıkta
Yıkılmaktan korkarcasına;kalbime darbe vurmak.

Gerisi boş, ilerisi meçhul
Savaş bitti yeni güzel gün doğasıya.
Biraz ümit yine kalanı uykusuzluk...
Tek bildiğim çok şey öğrendim.
Her şeyden herkesten.!

Gülmek beklenmeyecek kadar hayatta,
Cırpınmaya lüzüm yok.
Dinginliğin ucu mutlu da sonlanabilir
Ümit ya.. ölünceye kadar,peşini bıraktım desen de;
İçindeki cam kırığı gibi köşesinde canlacak..!

Vazgecemiceksin ne kadar söylesen de
İnsanoğlu sabah gözünü açtığında;
bir el ,mucize ışığına medet umacaktır.

Savaş bitti
Yeni güzel gün,biraz ümit
Yine kalanı uykusuzluk..

Neden ben diyorsun
Duyuyorum kalpten.
O kalem kaderine bir kere yazmış,
İyi de kötüyü de..! A.Minel TOĞAY 13.02.2018