KEFEN BİÇİLECEK
sakın unutma
ana dilde konuşup susturamadığın her sevdaya mültecisindir güz bitti düzde şimdi yokuş zamanı okus pokus ne zor bir yolculuk sensizlik martıların ağızlarına bakan yürek yakan ne zor bir yolculuk keşke aklımda kalmasaydı teninin amber kokusu gözlerinin buğusu keşke aklımda kalmasaydı bırak onlar kifayetsizlik sansın yalnızlığımı densizlik demek gidiyorsun demek artık yoksun elimin baş parmağını kim okşayacak koluma girip beni kim taşıyacak sahi bu kadar ucuzmuydu vazgeçmek gözleri dolu bir istanbul bugün kanayansa eminönü eminönü ki balık ekmek sendromu kaşısam bir bulutun saçlarını sel gibi anılar yağacak avucumsa utanacak bir kahkaha atsan şimdi ipi çekilecek ömrümün ve bedenime kefen biçilecek |
İstanbulluğum ağladı dokunduğu yer acıyınca
Helal olsun üstadım.