Saçları ipekti.
Gözleri marur, kaşları hilal.
Kirpiklerinin titreyişiyse,
Şakaklarına değiyordu.
Bir vakitler.
Adı Hayal’di.
Yaşadığı süslü hayat.
Mevsimlerdense,
Akşama uzanan bir sonbahar.
Görselinde beliren,
Bir çift göz.
Ruhunu saransa,
O görseldeki titreyiş.
Öylece kaldı Hayal, öylece.
Bilmezdi, titreyiş.
Bizmezdi, sevmek ne?
Hayal o gözlerde bir rehineydi.
Gözlerse bir asalet.
Mevsim kış.
Gece yıldızlar bile sönük.
Üşüyorlar, üşüyor Hayal.
Gökyüzü gri.
Hayalin çemberiyse,
Zifiri karanlık.
Yıldızlar, Ay,
Mehtap hepsi seyirde.
Her biri sitemde.
Bir ışık yansır geceye.
Hayalin gördüğü ise,
Gözler.
Görebildikleriyse kendisi.
İşte oydu, Hayalin gerceği.
Oydu ruhunu saran ödül.
Hayal günlerce gözyaşı döktü.
Çünkü zavallı kalbi,
Sarhoştu.
İlk kez bir ödülün sarhoşu.
Aygülün
Dizeleri.