ADSIZ ŞİİR
isyan diye bir kavram
hiç olmamıştı lügatında, fukaralıktan sızlansa da ara sıra, ya hamd olurdu ya da şükür, sözünün sonunda. nasip olmadı bir türlü gün yüzü görmek, çalışıp didindi hep el kapısında... sabırla direndi hayatın nankörlüğüne, çilesine, cefasına... talip de olmamıştı zaten sefasına... üçü kız, biri erkek, dört evlat yetiştirdi emek emek... çorak toprağa dönen çehresi, çökük gözleri ve nasırlı elleri efkar salarken kalabalıktaki tenhalığa, kederle bakındı etrafına. büyükçe bir bayrak asılmıştı, derme çatma evin ön duvarına... usulca "vatan sağolsun" derken, birkaç damla yaş süzüldü yanaklarına... |