ANNECİĞİM
Ben seninle açtım
Gözlerimi dünyaya Senden öğrendim sevginin Ne demek olduğunu Sen öğrettin bana hayata gülümsemeyi Sen öğrettin iyiyi doğruyu güzeli Her düşüşümde kaldırdın beni Yüreğin parçalanarak Büyüttün beni anne Göz pınarımdan süzülen Bir damla yaşa kıyamadan Beni sevmeye doymadan Sen sözlerinle anlatmaya çalıştın Hayatın zorluklarını Riyakarları,yalancıları Yüzüne gülüp de kuyunu kazanları Gün geldi kopardılar senin goncanı dalından Hiç kimse sen değildi ki anne Yürekleri yanacak Senin gibi saçımın teline kıyamayacak Anlattıklarından nasıl Anlayabilirdim ki anne Benim yüreğim tertemizdi Benim beynim kurnazlıklarla dolu değildi ki Ben herkesi sen sanmışım Her zaman elimden tutarlar sanmışım Düşüpte çakıldığımda yürekleri yanarak Kaldırırlar sanmışım Şimdi yanarım ki Benim de çocuklarım birgün acılar çekecek Türlü türlü oyunlara gelecek Ne yazık ki anlayamayacaklar Acıyla yoğurulmadan saf temiz yürekleri.. |
Şiirin can alıcıydı
tebrikler
sevgiler