Doğarız hayata hepimiz yalnız .
İlk nefese, ağlayarak başlarız .
Dünya çok zordur da, san ki biliriz.
Oysa hayattan henüz habersiziz..

İnsanın büyür, küçükken bedeni.
Aklı ererken,sorgular alemi.
Annemiz midir var oluş nedeni,
Babamız mıdır yoksa hep sebebi.

Hayat yolunda ilerlemekteyiz.
Ama hiç sorgulamadan yaşarız.
Nedir bu dünyada olan işimiz.
Nereye varır bunca gidişimiz.

Aradı hep yalnızlık hakikatı.
Gerçeğe açılan var mı bir kapı?
Sorguladı hep durmadan hayatı.
Ne idi hayatın çok sırlı aslı?

Çokluğun içinde neden yalnız bir?
Birin içinde çokluk mu gizlidir?
Beynimde çarpışır zorlu bir fikir.
Hakikat gerçekte acaba nedir?

Hakıkat yolcusu hep yalnız kalır.
Çile yolculuğu ona çok ağır.
Kalabalıklar ya kör, ya da sağır.
Yolculuk başlar O’na ağır ağır.

İnsanlar anlamazlar hiç yolcuyu.
Atmak için ararlar derin kuyu.
İbrahim ateşte aramaz suyu.
Hakikat aramak bizlerin huyu.

Darağacında hep hallacı Mansur.
Yusuf zindanda kaldı, neden esir?
Piri reisi vurduran güç nedir?
Oysa hakikat’ta, hakikat mahsur.

Hakikat görünür farklı hallerde.
Görünen yüzüdür, fikri selimde.
Gösterilen yüzü, kalbi selimde.
Asıl yüzü ise zevkü selimde.

Efendimiz hakikat miracında.
Yanında Cebrail,yolculuğunda.
Sidretül müntehanın sınırında.
Efendimiz kaldı neden yalnızca?

Hakikat göründü resulullaha.
Yaklaştı ,kabı kavseyni ev edna.
Gerçekte,varılabilen son nokta.
Yalnız ulaştı, kendi hakikat’a.

İnsanlık aradı hep hakikatı.
Çoğu yanlış yollarda bocaladı.
Hüd hüd kuşu durmadı yol aradı.
Simurgta kayboldu kaldılar hepsi.

Doğarken dünyada bizleriz yalnız.
Hakikat yolculuğundayız sessiz.
İşte geldik biz, işte gidiyoruz.
Ölürken bil ki yalnız olacağız .