korkma dönmem sevgili...

ilk günü ayrılığın
cam kırıntıları üzerinde yürümek gibidir
ayakların kanar beynine batar
dudakların kanar kalbine akar
tıpkı vagonu kopmuş bir tren gibi
bir başına uzanır gidersin uçsuz raylarda...

kalbin muzdarip olmasın
saklandı ne varsa kapı arkasına
hani kızgın üvey babadan kaçan küçük çocuklar olur ya
işte öyle...

korkma dönmem sevgili
gayri seni sana bıraktım
kızacak kıskanacak yerim kalmadı
kendimi de sana bıraktım
elimde kıracağım kendim kalmadı...

ne acı çektirmişim meğer
taşlara basmaktan korkuyorum
toprağı ezmekten
vazgeçtim üzmekten
bak artık üzecek kimsen kalmadı...

yorgan altında titrek uykular
şikayet ediyordun ya hep
sessizce gitmek bu olsa gerek
artık gideceğin kimse kalmadı...

korkma dönmem sevgili
saklandığım yerleri de bilmeyeceksin
Allah’a havale ettin ya beni
Allah’a emanet ettim ben seni
indiğim kuyuyu görmeyeceksin
için ferah olsun yüreğin serin
kuşluk vakitlerin hem gecelerin
kurusa da dünya
su olsa elin
susuzluktan kavrulsa da ciğerim
korkma ne olur tamam
dönmem sevgili...

can-i