bir ayrılış hikayesi
terkedişler hep sessiz
ve sarı... en yeşil mevsimde bile sevmedim ayrılmayı aylardan eylüldü günlerden salı gökyüzü sarıya boyalı ruhumdaki saf çocuk üşüyordu ölüyordu herşey ıslık çalıyordu adamın biri... ve ben anlamıştım herşeyi sadece yalandı tüm sözlerin tek bir gerçek vardı: gittin... çocuksu aşkımın gözlerine mil çektin gittin... ruhumun en el değmedik,en bakire,en güneşli yerine karanlık tohumları ektin gittin... kış ayazında üzerinde elbisesi olmayan bi insan misali titriyordum ölesiye ölüyordum sen gittin diye bittim |
ve sarı...
en yeşil mevsimde bile
sevmedim ayrılmayı
evet en yeşil de bile ayrılıklar sevilmez şair
yüreğine sağlık