Araf'ın Arkası
Araf’ın Arkası
Kızılımsı gömlek giydim şafakta, Yolum uzun; geçilecek dağ var da. Savrulurum bir o yana, bu yana, Kıt akıllı bir ad koydu: boş sevda... Oysa ki, muradım, dosta gül dermek, Tez yetişip, taşlı yoluna sermek. Bu yoldakiler, sessizce "imdat" der, Sanki alın yazıları, hep "keder". Bilen bilir: bu yol ’kutlu yoldur.’ Taşlı olsa da, gül saçanı boldur. "İmdat" dense de atılan adımda, Onlar için mutluluktan bir hâldir. Yolun mesafesi: kaşın arası, Öyle kaş ki; sevenlerin yarası. Kâlp onun için çarpar, dil sayıklar, Geçenler görür, Araf’ın arkası... 16.01.2017 MCİO |
Selamlarımı sunarım.
Nice güzel paylaşımlar dilerim.