BU ŞEIRIMIN ADIN SEN QOY...

Bir mezar tek sessizik indi otağım ve men
Küskündür sanki her şey bu evdə sen gedenden.
Divardaki tabloda deniz küsüb sahile
Dalğalar neğme demir,
Reqs etmir qağayılar*.
Saatın da zamana sanki qanı qaynamır
Eqrebler evvelki tek kaçtı tutdu oynamır.
Hava da ki,soyuqdur,buz kesibdir yatağım
Nefesin yox olandan,nem çekir qelb otağım.
Niye esdi ayrılıq aramıza qefilden*
Canlanır gözlerimde anbaan xatireler,
Biz ki senle xoşbextdik,
Biz ki senle bextever...
Güneşsiz havalar da heç üşütmezdi bizi
Sevinerdik aniden tutulanda göy üzü.
Sevinerdik uşaq tek,
Severdik buludalrı islananda yağışdan
Öperdik biz onların
tenimizde qoyduğu damla-damla naxışdan
Can parçam,kömür gözlüm,
Ey sehabe duruşlum!
Yetdi daha hesretin,
Hicranın soyuğundan üşüdü iliklerim,
küsdü ömre baxışlar.
Bir men hey ağlayıram,
Bir de ki, sen gedenden aramsızdır yağışlar...
Qayıt gəl,ömrüm menim,
Bu şeirin adın sen qoy
Gel daha, eteyinden tök o ağır daşları
Belke göyler ağlamaz,diner bir az da olsa
penceremi hey yuyan buludun göz yaşları...

Aypara Mehman