HİKAYENİN SONUNDAAdemden beri böyle başladı bu hikaye Nefsimizin peşinden ısrarla geliyoruz Vicdanımız körelmiş hak sadece kinaye Ağlanacak hallere nedense gülüyoruz Bir kuru selam bile fazla görülür oldu Aklın yolu bir değil kalbe mel’anet doldu Oysaki rahmeti çok nimeti ne de boldu Sözde şükür etmeyi çok iyi biliyoruz İmanı zayıf olan özünü yitirirken Kemlik iki cihanda hep ziyan getirirken Kul kendi ateşini kendisi götürürken Biz bu cesareti hep şeytandan alıyoruz Bir baba evladını öldürüyorsa eğer Mazlumun çektikleri güldürüyorsa eğer Çakal aslana emir bildiriyorsa eğer Şu hayat sınavında sınıfta kalıyoruz Tövbelerin ardından yine başa sarıyor Bilmiyoruz vaziyet nefsimize yarıyor Ne bir gözyaşı sildik ne fakiri koruyor Dünya malı içinde uykular bölüyoruz Ama gerçek şudur ki hayatın bir sonu var Anlayana dünyanın elbet öbür yanı var Ecel gelince cana hesap denen konu var Hikayenin sonunda hepimiz ölüyoruz Murat Gökçe Karsî 03.01.2018 |