SENSİZ (135.)
Günler aylar bitti yıllar yıla eklendi
Mevsimlerim değişti beşe yükseldi Sensizlikten sensizliğe büründüm Sürüklendim sonbahar rüzgarı gibi Nice hayaller kurup taşlara yaslanmıştık Yağan yağmurlarda beraber ıslanmıştık Sensizliğin acısı beni harap eyledi Sen yoksun kahroldum arşa ulaştı sesim Gün sensiz bitti güneş battı sonunda Zifir bir karanlık kahır düştü geceye O anda durdu zaman içime acı çöktü Hapsettim kendimi acılı yüreğime Saymadım kaç yıl oldu ayrı kalalı Kaldırmadı yüreğim sonunda yenik düştü Bilemedim canımın böyle yanacağını Sensizliğin acısı sen gidince başladı Fatma Ayten Özgün |