Ki Sevgili Ben
Akan bir pınar gibiydi gülüşün.
Gündüz bir başka, gece bir başka. Suyun yüzüme deydiği gibiydi öpüşün. Yanağımdan olunca başka, Dudağımdan olunca bir başka. Saatler sessizliğe ittikçe yutkunduk, Zaman öylece akıp gittikçe sevgili; Biz bütün uykuların mahremiyetini, Bütün şiirlerin endamını, bir yangında kaybettik. Etrafımızdaki hayal edenlerin gerçeğiydik . Günü, güne benzeyenlerin benzersiziydi yüzümüz. Her bahçe bizi arardı sevgili; Saksımızda, her daim goncaydı gülümüz . Neylersin. Etkisini yitiren bir kalemin, Sesini kaybetmiş binlerce kelamın, Hedefini şaşırmış serseri merminin, Tam da zamanıymış gibi yol ayrımının, Tam da karşısında durmuşuz. Haberimiz yokmuş gibi yapmadan , Biz değilmişiz gibi umursamadan , Arkamızı dönüm bir daha geriye bakmadan, Gidebilirdik! Ama fıtratımızı böyle vermiş Yaradan. Aşk; kişiye bedel biçilmez diyorlar, Yara; meşk ile iyileşmez, doğru biliyorlar. Kül, ateşten kalandır, kim inkar eder Ki sevgili ben , Sadece senden kalanım . Bunu hâlâ anlamıyorlar. Varsın, kurusun genzimden geçen her nefes, Varsın, dilediğini yazsın tüm buyruklar, Haberimiz yokmuş gibi sevmedik biz! "Aşk" için bedelimizi, Canımızla ödemeye "Hak" katında yeminliyiz. . . 20:54 21.12.2017 Demir A. |