Yanımda uyuyordun, çok küçüktün, pembe ve taze,
Bir küçük İsa gibi uyukluyordun beşiğinde;
Çok sâkindi ve çok sevimliydi temiz uykun
Öyle ki işitmiyordun gölgede öten kuşu;
Ben ise, düşünceliydim, soluyordum tüm karamsar hoşluğunu
Gizemli gökyüzünün.

Meleklerin uçuştuğunu hissediyordum başının üzerinde;
Uyumanı seyrediyordum kundağının bezi üstünde;
Yasemin ve karanfil yapraklarını serpiyordum sessizce;
Kapalı göz kapaklarına dikkatle bakıyor, dua ediyordum;
Gözlerimi gözyaşlarıyla ıslatıyordum,
Bizi bekleyen şeyleri düşünüyorken, gece.

Bir gün uyuma sırası bana gelecek;
Gölgeden yapılmış yatağım, kasvetli ve ürkünç olacak
Öyle ki hiç duymayacağım kuşun öttüğünü;
Ve gece siyah olacak; o zaman, ey sevimli güvercin,
Gözyaşları, dualar ve çiçeklerle, mezarıma geleceksin
Tıpkı benim, beşiğinde sana yaptığım gibi.

Victor Hugo
Çev. Sunar Yazıcıoğlu