- bizim ellerimiz kirli, temiz değil sizinkiler… -

bizim ellerimiz kirli, avuçlarımız nasırdır
nefesinde can taşıyan ebabilden miras biraz.
bizim göğe inancımız uçmağ oldu bin asırdır
kardeşini hasmı bilen bir kâbil’den miras biraz.

bizim ellerimiz kirli, yüreğimiz harman yeri
toprak ana ne verdiyse ona şükür eyledik biz.
oysa rahim goğsümüzdür, göğsümüz tek iman yeri
o neyi fısıldadıysa bir tek onu söyledik biz.

bizim ellerimiz kirli, yıkayacak suyumuz yok
yüzümüzü yeryüzüyle yıkadık; yok yüzü yerin.
yusuf olduk züleyha’dan sığınacak kuyumuz yok
bizi bizden gizliyorken aslında çok yüzü yerin.

bizim ellerimiz kirli, parmaklarımız kırk boğum
tesbihatla yıkanması zor bizim günahımızın.
kalûbelâ sürgünüyüz, çok ölüm gördük çok doğum
başkasının tövbesinde gölgesi yok ahımızın.

bizim ellerimiz kirli, kirpiğimiz gün yanığı
gözyaşımız ırmak olsa bir hüseyin etmez hâlâ.
dudaklarımız kerbelâ bağrımız kureyş tanığı
ahımız bir ahûzara ses olmaya yetmez hâlâ.

bizim ellerimiz kirli, şiir değdi diye belki
kaç redifte kaç pişmanlık yanıyor bir biz biliriz.
kaç nokta bir virgül için boyun eğdi diye belki
kaç şiir bitmediğini sanıyor bir biz biliriz.

bizim ellerimiz kirli, bazen nazım kokuyoruz
bazen pir sultan bizimle karalıyor kâğıtları.
bazen necip fazıl ile göğe şiir dokuyoruz
bazen ahmed arif ile yazıyoruz ağıtları.

bizim ellerimiz kirli, terimiz cinayet kokar
kendi vasiyetimizi yazmak emredildi bize.
bizim kalemimiz kırık, cümlemiz bin ayet kokar
çünkü kendi kabrimizi kazmak emredildi bize..

bizim ellerimiz kirli, onurumuzsa tertemiz
baktığımız yer gökyüzü, gördüğümüz her yer kara.
attığımız adımların altında kaybolmuş her iz
yürüdüğümüz sokaklar sürer bizi intihara.



onaralıkikibinonyedi

istanbul