’Acının çocukları annesiz ağlıyordu’
Ağlayan her sabahın
Bir sebebi vardır
Sevgidir insanı, içten içe yücelten
Kadındır insanı adam eden...

Açlık insanı susatan
Seven sevdiğini unutur mu
Kıraç toprağın çiçekleri
Kiş geldiğinde
Şimdi nerede kaldı
Hepsi kayboldu gitti
Gül yaprağını dökerse
Sevdaya gömülürmüş
Şimdi gözyaşı düşer
Sesi dağları aştı
Uyumadı bebekler
Annesiz ağlıyordu
Acının çocukları
Gökkubbenin altında...

Bir kışın ordasında
Soğuklar dostu olmuş
Unutulur insan
Hayatı son bulur
Kimin umurundadır
Akmayan ırmaklar
Solumayan yapraklar
Nefes bile alınmaz
Çeşmeler susmuş
Değişen yer yüzü
İs dolu gözlerinde
Küskündür hayatına
Nasır tutmuş ellerin
Nazar değmiş bahtına
Acı bir gülümseme vardı
Tükendi o sözleri
Uyumadı bebekler
Annesiz ağlıyordu
Acının çocukları
Gökkubbenin altında...

Behçet Bük 1628/4.12.2016/Eskişehir