Serin mi serin bir bahar günüydü
Sarmıştı etrafı papatyaların kokusu
Yankılıyordu kekliklerin yürek parçalayan sesi
İnip kalkıyordu kuşlar yemyeşil ekinlerin içinden

Kırmızı eski bir minibüs
Önce indi amcam
Arkasından dedem
Gelmişlerdi Nizip’ten
Açtı dolmuşun arka kapısını
Kucakladı koca siyah beyaz televizyonu
Koydu odanın ortasına
Süsledi televizyonu nenem
Bir gelin gibi
Amcam üç gün ayarladı ancak antenini

Akşam oldu mu yavaş yavaş damlardı odaya
Bağ bahçeden dönen köylüler
Adettendi
Otururdu aşağıya küçükler
Ama hiç biri uzatmazdı ayaklarını
Ayıptı

Çıt çıkmazdı başladı mı haberler
Bıkmadan usanmadan
Seyrederdik TRT’yi her gün
Başka kanal yoktu zaten

Sürülürdü köze yemen kahvesi
Kokusu sarardı bütün odayı
Verilirdi önce büyüklere
Daha sonra askerlik yapanlara


İrfan GÖRGÜN