Sabah kalkıp, yüzümü yıkamak için aynaya baktığımda yüzümdeki çizgilerin gittikçe çoğaldığını fark ettim.
Saçlarımda ve bıyıklarımdaki beyazların sebebinin kendim olduğumun bilincindeyim.
Herkesi, kendimden daha değerli gördüm.Ağlayanla ağladım, gülenle güldüm. Derde ortak acıya yoldaş olduk.
Başkaları üzülmesin diye kendimizi ne kadar üzdüğümüzü,neler yaptığımızı neleri görmezden geldiğimizi,
Fakat kendimizi mutlu etmek için hiç bir şey yapmadığımızı düşündüm de; boşa harcadığım çabalara ve zamana üzüldüm.
Çünkü hiç bir zaman karşımızdakilere verdiğimiz değerin karşılığını göremedik.
Onlarla ağladık, biz ağladığımızda onlar güldüler.
Hasta oldular üstlerine titredik, biz hasta olduğumuzda aman bize de bulaşır dediler,
Boğazımızda bir şeyler düğüm-düğüm oldu yutkunduk, yüreğimiz yanarken güldük geçtik.
Dertlerine ortak olduk,ser verdikte sır vermedik.Biz derdimizi anlatınca,kendi derdimizi yedi düvelden işittik.
Velhasıl kelam, SEVİLDİĞİMİZ kadar SEVİLMEDİK, değer verdiğimiz kadar değer görmedik,
Onlar çekip gittiler, kendimizi suçladık, hata bizde dedik.
Kısacası başkalarını sevdik de, bir tek kendimizi sevemedik...
Şimdi kendimime dönüp, yüreğimden özür dileme vakti...
Yaptığım bu hataları görüyorum ve en çok üzdüğüm kendimden özür diliyorum.
Aslında uzun zamandır bunların farkındayım ve artık kendimi mutlu etmeye çalışıyorum.
Başkalarının neler söyledi ği veya neler düşündüğünün çok bir önemi yok benim için.
Bu adam delirmiş diyenlere gülüp geçiyorum Yani anlayacağınız şu üç günlük dünyada kendim için yaşamayı seçiyorum.
Ha bu arada hayattaki en zararlı şeyi insanlara güvenmeyi de bıraktım.