hayat bana en güzel hediyesini
ilk gözlerimi açtığımda verdi....
karşılık beklemeden beni düşünen
en korunmasız olduğum anda...
beni sevgi dolu yüreğiyle kucaklayan
tek kişi annemdi... hayatım boyunca

zordu hayatı yaşamak
her bir adımı zorluklarla atmak,
tanımadığım hayata tutunmak..
ama
her düştüğümde beni elimden tutup kaldıran
hayatın bana ilk armağanı olan o kadıN hep vardı...
ANNEM..!

birgün yanımızdan gideceği düşüncesi
en acı hasrettir bize
korunmasız kalmazmıyız o gidince?
korkmaz mıyız düştüğümüzde kaldıracak biri yok diye?

nice vuslatlar tutmaz yerini..
korksakta...
istemesekte sitemle...
böyle bir günü yaşarız hepimiz..

ayrılık rüzgarları esmeye başlarsa
canımızda yansa affetmez ayrılık..
bir kere geldi mi...
yokluğuna dayanamayacağımız...
parçamızı alır götürür bizden...
elimizi uzatır tutamaz...
engel olamayız..

ne yaparsak yapalım ödeyemeyiz onlara borcumuzu...
ulaşamadığım tüm annelere duygularım hediyem olsun bu günde..(: