Özenle sahip çıkıp koruduğuma inandığım insana yaraşır özelliklerimi öpüp okşadım bu gün yine. Bunlardan bir Vefa idi. Bazıları ona bir semt adı yakıştırması yapsalar da.
"Aramızdaki ilişkinin şekli nasıl olursa olsun sen bana Allah’ın bir lütfusun" diyen bir söz okumuştum bu şekillerden hiç birine sahip çıkmayan bir şairden.
Oysa bizim aramızda bir site arkadaşlığı vardı onunla. Ama ben onu öyle çok sevmiştim ki.
O dünyanın en güzel kalbine çok zengin bir dünya görüşüne derin sezgi ve insanlara verdiği değerle yer etti kalbimizde olağanüstü mütevazılığı ile.
Kendi yazılarıma göz atarken onun bir şiirine rastladım sayfamda sizlerle paylaşmak geldi içimden.
Ruhun şad olsun güzeller güzeli insan.

Kâbuslarım korkutuyor,
kümebulutlar siyah taşır ufkuma
büküntü bürüyüp kalbimi
sana meylettiğimden beri
düğüm düğüm özlem yazar şiirlerim
zorlu çıkmazların cenderesinde...
Ah! Çançiçeğim, camgüzelim Gülbahar’ım!
Güneşim sönükse hâlâ,
çıkmıyorsa ve aydınlatmıyorsa günlerimi
karanlıklarda bırakıp da dünyamı
başka dünyalarda doğuyorsa
ve kucaklamıyorsa beni bir vefalı dost gibi
yeşillenmiyorsa gül baharım
ölürken kurumuş dallarımda açmıyorsan eğer
yollar yoruyorsa vefasızlıkla dizlerimi
yine de seni görüyorsam rüyalarımda
hasretimsen her günümün ıssızında
sen benim karasevdamsın
dönmesen de özlediğimsin...
yağmurlu bir buluta uzatıp da başımı
alnıma hasretini yazıyorsam kuytularda,
dayanmışsam hayata,
kafa tutabiliyorsam alçaklıklara
gücüm, kuvvetim, mukavemetim sendendir
gel gör ki, karanlık kuyulara atılsam
deryalarda kulaçsız kalsam
umutsuz kalsam yad ellerde
bütün sezgilerimi yitirsem de yine
beklediğim sensin
en güzel şiirlerimi sana yazacağım
sen benim karasevdamsın
dönmesen de özlediğimsin...
sadece beni sevmeni diledim
sadece seni yazdım alnıma
seni sordum herkese,
seni çizdim gökyüzünde maviliklere
senin adını yazdım sulara halka halka
Her tulûatta repliğim oldun,
seni ezberledim her oyuna, seni oynadım...
sen benim karasevdamsın
dönmesen de özlediğimsin...

Kemal Yavuz (Kemnur)