HÜZÜN SOKAĞI
tükenir zamanda yolculuğun,
söz biter, biter hikayen. bir yolculuk başlar anda, hüzün sokağında... hazân-dîde ağaçların hışırtısına güfte olurken kederin, anlarsın, hayaldir onca yaşanmış zannettiğin... o anda ne yârân-ı sefa, ne yâr, ne de yâr-ı kadim, yol bitmiştir artık, bir başına menzilindesindir ecelin... yalnızlık karanlığa karıştığında hicranlı bir yolculuk başlar hüzün sokağında... |