parlarken yüreğimde ki isyanların canhıraş kıvılcımları
ellerim böğrümde garip ve naçar bir halde
boynu bükük ve öksüz kalır
içimin içini de yakar mesnetsiz ve hain ihanetler
zaman aşımı duygularım içimde yanıp da sönüyor
aklıma geldikçe değerlerin o müstesna mukaddesliği
zerresinin yokluğundan acılarım ruhumu yakışta kavuruyor

nedense acayip ve çılgın bir duygu var bende
içimin içinin de içini sıkan
sevgi adına boynumuza yafta diye asılan
var ya o yağlı kara sicimli yalan
sekteye uğratılmış niyetlerimle bana hep yalnızlığı yaşatıyor
o halis elzemler’ini sahiplenmek istedikçe insanlığım
tüm hayallerim hüsran üstüne hüsranla çökertiliyor
bir dirhem dahi ak pak bir vicdan göremedi ki şu yüreğim

çürük bir yumurta gibi koktukça onca yaşanan beşeri ilişkiler
yeri ve göğü sallayıp da duruyor
her türden kahpece namertlikler
nerede ve kimle olduğumuz hiç önemli bile değil
nefisler her türden de lekeli avantalara karıştı
yaratanımızdan ve yaratılış gayemizin amacından koptukça

kuytu ve ıssız kenar köşelerde de arar oldum değerlerimizi
şimdi tüm yaşam mahalleri külliyen Çıfıt çarşısı gibi
insan yürekleri hasetten ve kirden kararıp da kömüre dönmüş
ar edep ve haya mı nerede bekle ki rast gelen nasibimize
kim kiminle hiç mi hiç belli bile değil
ne yazık ki
sahiplenip de güvenemez olduk dost bildiklerimize

dur durak bilmiyor kıçı kırık onca edepsizlikler
kan deryası oldu topraklar ve yürekler
bize altın tepside sunuluyor hicaptan kopuk ahlaksızlıklar
güven saygı ve sevgi de gönüllerde aranır oldu
emeğe ve değerlerimize sahiplenmekte kökten yok oldu

doğruluk yolu bunlardan dolayı çok mu çok tenha
sokuldukça aklımıza
ve nefsimize
menfaate dayalı sinsi kahpelikler
içimiz de dışımız da hep kaypak mı kaypak fıtratlı

neden ki
her şeyimiz çıkara bağlı olarak hep ters orantıda ki
her halde bizi biz yapan insanlık tez elden rafa kaldırıldı…



(12.10.2017) AZAP…