Teknoloji sayesinde,
Küçüldü dünya.
Küçücük bir köy şeklinde,

İnsan...!
İnsan...!
İşte sana, sanal insan...!

Küçücük bir dünyada...
Yapayalnız..!
Kimsesiz..!
Tek başına yalnız kalan..!

İşte sana, sanal insan...!

Gökdelenler yükseldikçe yükselir
Mimariler, eneniyeti gibi dikleşir
Her şeye tepeden gururla bakan
Küçüçük bir menfaat için,
Ortalığı birbirine katıp yıkan
“Bir pire için yorgan yakan”

İşte iyi bak..! İyice tanı..!

“O” tek başına yapayalnız kalan
Kimi kimsesi olmayan, Sanal insan..!

Sanal alemde..!
Diller, Mimikler sustu..!
Kapandı göz,
Işıkları yok oldu..!
Ah’lar! Oh’lar..! Puf’lar..!
Sesin titreyişi..!
Nefes alıp verişi...!
Kipriklerin ritmi..!
Benizin bembeyaz olup soluşu..!
Görünüp Duyulmuyor..!

Konuşmaya başladı klavyeler..!
Parmaklar yazıyor..!
Karşıdaki

İnsan..!
İnsan..!

İşte bak,
İşte sana sanal insan...!

Kimseyle konuşamayan..!
Yalınız sizlere yazan..!
Kimi kimsesi olmayan..!
Yapayalnız tek kalan..!

İşte..!

İşte sana, sanal insan...!

Halifesi olan kainatın
Küçücük Dünyanın
Kocaman bu İnsanı

Yapayalnız..!
Kimsesiz..!
Tek başına…!

Sanal alemde
Sanal haz alıp
Sanal hayallere dalan..!

İşte bak, iyi gör..! İyi tanı..! İyice bil..!
sanal aleminde bile
bazen yapayalnız kalan,
İşte sana, sanal insan...!

Bekir Özcan-Borborunbekir