Karanlığın geçmesini beklerken sessizce
Bir feryat duyuyorum derinlerden gelen....
Çığlık çığlığa kalmış bir çocuk sesi gibi sanki....
Ağlıyor nefes alabildiği aralıklarda...
Yolun ortasında annesini kaybetmiş
Yapayanlız kalmış yanıp sönen lambaların alacakaranlığında....
Nereye sapacağını şaşırmış
Önünü bile göremiyor caddenin kalabalığında...
Seslere kulak veriyor
Anlamlı bir ifade arıyor insanların bakışlarında...
Bir an koşmaya başlıyor
Bu defa da takılıp düşüyor kaldırımın kenarına...
Umutsuzca etrafına bakınırken
Kendi kalkıyor takılıp düştüğü kaldırım taşına tutunarak...
Gözleri tanıdık bir sokak arıyor durmadan
Sırayla geçmek isterken hepspini
Birbirinden yabancı yüzlerle karşılaşıyor...
Anlıyor yanlış yola saptığını...
Ama inatla yürümeye devam ediyor...
Belki sonu kendi evine
Belki de tanıdık bir eve çıkar umudu var hep içinde...
Bilmiyor son girdiği sokağın çıkmaz olduğunu...
Artık çığlıklarının bile duyulamayacağı kadar uzaklaştığını....
Farkına varmıyor geçen zamanın
Çok geç olduğunu anlamıyor bir türlü...
Çırpınıyor durduğu yerde...
Ne geriye dönecek gücü var...
Ne de ileriye yürüyecek bir yolu...
Çaresiz...
Yorgun...
Ve umutsuz bitmeyen gecenin ayazında....