Dağıt Diyorum Biriktirme ArtıkDağıt diyorum biriktirme artık Gönlün yanarken onlarca defa Yangından geriye kalan külleri Savur gitsin rüzgâra karışsın Sonra korkuyorum Ya yakarsa küllerim binlerce gönlü canı Vazgeçiyorum gizliyorum Gönlümün kuytu bir köşesine Yaksa da kanatsa da Hasreti çağırmasın gel gel diyerek Önüne gelen almasın bilmeyerek Bırak gönül şehrinin lambalarını söndürsün Ben razıyım diğer insanları acıtmasın Yakmasın ben gibi acılar içinde bırakmasın Göm gönlünün mezarına küllerini Yakmasın gönülleri sevenleri Hani derler ya iki üç defa sevdim Ya sevmesini bilemedim Ya sevdiğim beni sevmedi Ya aşk bizi candan sevmedi Ya da ikimize gönüllerimiz gülümsemedi Yandı yürek kor köz oldu söndü külü kaldı Sevdim çok sevdim olmadı Çok sevememek mi gerek anlamadım Yoksa kel olmamak mı gerek bence evet olabilir Gözleri mavi mi olmalı deniz gibi Çok çok yakışıklımı olmalı bence evet Ondan olmadı illa ham hiçbir sabah akşam İşte bende savur diyorum küllerini Umutları alıp götürmesin diye serpmiyorum Saklıyorum gönlümün Kuytu bir köşesinde Yaksa da yıksa da Beklesin bir köşede Etrafa savrulmadan Gülüşlerden hayal kurdum kurudu Güler dedim sevdim gülmedi vurdu Ne sordu ne cevabını buldu Şairiz ya vurulacak adamı buldu vurdu huzurla doldu Gitsin gitme kal sözünü duymayana söz ne yapsın Yuvarlan yokuştan aşağıya diyorum kendime Yuvarlandıkça küllerin toza dumana karışsın Etrafa dağılmadan toprak içinde kaybolsun Dilsiz yüreğinden bir iz kalırsa geride yazık olur insanlara Gönül şehrinin lambalarını sönük ya Kalayım diyorum o karanlıkta dışarıya hiç çıkmayayım Âşık Gülveren |