Bizim çocukluğumuzda,
Akşamları yoktu sabaha doğan güneşin….
Avuçlarımıza alırdık,
Dağların doruklarında kümelenen bulutları,
Savrulmazdı umutlarımız,
Rüzgarların önünde…

Unutulmazdı geçmişte yaşananlar,
Uzun kış gecelerinin tek eğlencesi olurdu,
Yaşlıların anlattıkları kahramanlık öyküleri,
Düşlerimize sığdırırdık,
Tarihin adımladığı nice asırları…

Yönünü şaşırmazdı zaman,
Yol alırdı kendi akışında geleceğe doğru,
Kaybolduğunu anlatırdı
Nice şaşkın yolcuların,
Karanlık yolculuktaki serüvenlerinde…

Belki geçit vermezdi dağlar,
Hemen yolun başında.
Son umudun güneşini yakaladığımızda
Akşamın kızıltılı ufkunda,
Yitip gitmezdi gecelerin zifiri karanlığında.
Hep aydınlığı yaşardık,
Ninelerimizin geceleri aydınlatan ak saçlarında…

Birer şelaleydi baharı müjdeleyen pınarlar,
Bir masal dünyasından harlardı
Demirden dağları delerek,
Zapt edilemeyen azgın nehir olurdu,
Bir tarihi taşıyan…

Ve güneş battı ansızın,
Kayboldu karanlığa açılan kararan ufuklarda.
Çocukluğumuz bitti artık.
Ne dağların doruklarından
Avuçlarımıza aldığımız top top ak bulutlar kaldı,
Ne de düşlerimize sığdırdığımız,
Tarihin dev adımlarıyla adımladığı asırlar…
Birer şaşkın yolcu olduk,
Yönünü şaşıran zamanda….