Bekle beni!
Bir gün ansızın çıkar gelirim belki
Bekle beni Aşkların en büyüğünü yaşamak için tanımsız bir melodiyle raksa dururum Şafaklar selam durur o an, yaşam denen incecik çizgiye Avuçlarımla kazdığım toprağı, bırakmak için esmer tenlilerin rüyasına Ah diyorum şu ölüm olmasa Bizi ayıran bu inatçı çizgi Ah şu ihanet çemberi Gerçeğe olan yabancılığımız dan mıdır? Ve tekrar düşten gerçeğe döner miyiz? Hatırlar mısın? söz mü dedin;söz demiştim Güz fırtınasıyla yelkenlerim yırtılsa da Mevsimler kinini kussa da Anılarımı sırtlayarak Öfkelerimi kınında saklayarak Bekleyişin son demi efsaneden Bekletmezlerse dönerim belki Amansız sevdanın izdüşümüne Günahkârlar diyarından geçip Düşlerime damlayan yağmur damlacıklarıyla Yükselirken hayallerim Nida’ya doğru Bir elimde karanfiller Bir elimde sabahın ilk ışıkları Gözlerimde yalnızlığın esrarı Bekle beni Bir gün ansızın çıkar gelirim belki… 5 Ekim 2017 |