Sensizlik;
Ne derin bir söz değil mi?
Ne zaman,
Bir yerde sessizlik kelimesi görsem;
Sensizlik diye okurum,
Sessizlik diye okurum seni.

Zaman gelir sensizliği severim;
Sessizliği sevdiğim gibi.
Zaman gelir ölümü severim;
Kendime inat, ölüme inat.
Gökleri severim, maviliğini severim,
Melekleri severim de kanat kanat,
Yine yalnız kaldığımda;
Şu sensizlik duygusu kaplar tüm bedenimi.
Ve yine sensizliğime devam ederim dün gibi.
Sensizlik dünde kaldı sanma, sakın ha,
Devam edecek geçmişte ve gelecekte olacağı gibi.

Seslerin de,
Sessiz olduğu zamanlarda sevdim,sevdim seni.
Zaten sensizliği kafama takmıyorum,
Çok meşgûlüm.
Sadece bir an,bir an oluyor..
Hani şu bol kahkahalı anlardan sonra,
Acı bir tokat gibi,
Ben geldim yine,
Boşuna gülme der gibi işte hepsi bu.
Sonra yükseklerden uçuruma düşer gibi,
Sensizliğe uyanıyorum.
Sonra yanıyorum hâlime, alışıyorum hâlime..
Bak hiç de boş değilmişim değil mi?
Hiç bitmeyecek olan hayal kırıklığımdan,
Senin gibi uçurumlara bırakıyorum kendimi.
Sonra;
Uçurumlardan düşmeyi de sevmeye başlıyorum,
Hayal kırıklıkları ile yaşamayı da seviyorum.
Şimdi sen söyle,
Sevmek nasıl duygu böyle?...