VazgeçemiyorumAyın matem tutmuş halinde aradım seni Karanlığın kendini aydınlığa bırakışında Somut resimlerin soyut resimlere hasretliğin De vazgeçemiyorum bilirsin en umulmadık Zamanlarda Sana sesleniyorum duyuyor musun sesiz Geceler de umudunu yitirmiş çocukların Çığlığın da üşüyor yalnızlığım üşüyor bedenim Kendini kaybetmiş bir kuş gibiyim Ne tarafa gitsem hangi tarafa savrulsam Seni düşünüyorum Ve düşüyorum yollara sorgusuz sual siz Bir nebze olsun kokunu alabilir miyim diye Sonuç yine aynı hüsran çukur derin Yoksundur bedenler lakin seni senden çok Yaşamak istiyorum yokluğun beni avutmuyor viran olan şehirlerin aydınlığı vurur yüzüme Yüzüne bakamıyorum kaybolmak feryadım Olsun yalnızlığım ve ben vazgeç emiyorum Yokluk kendini yitirmiş sanki geçmişten Geleceğe hep seni sorar devamı ise bende bir Umut hadi çık ta gel dargın vücudum hep seni Sorar neredesin ve ben vazgeç emiyorum Çünkü yoksun çünkü vazgeç emiyorum çünkü Vazgeçilmezimsin çünkü elinsin çünkü Vazgeçemiyorum İbrahim KANDAMAR 04.07.2006 |
Gönül dostu; Yüreğinize sağlık.Yazan kaleminiz şakısın…
Kutlarım...
............................................Selam ve saygılarımla.