İSTASYON
Ardıma gölgemi bile almadan
Yürüyor gönlüm Bir tren istasyonu misali icimden giden gidene her gün Bir yolcusunu uğurlamakta düşlerim Kapisini ardina kadar açarak yüregimin Şahin gözlerimde hep bir buğu Nereyedir yolculuk Ne başı var ne sonu belli Kara bir gecede karalar bağlamış Hasret dolu vagonlar seyir halinde Özlem yüküyle ağır ağır Eşlik ediyor rüzgarın ugultusuna Dilime yasak sözcükler üşüşmekte Duvarlara yazdığım yazilar Haykırdığım cümleler Coktan izlerini yitirmiş Yollarına pusular kurulmuş Bütün baharlarım buza yatmış içim üşümekte Yine biri gidiyor içimden Son yolcusunuda uğurlamakta gardan Bir mendil sallamadan Çoktan gitmiş olanlarsa Hala toprağin rahminde Sessizce konuşmadan NOGAYTÜRK |
Kutlarım...