DOĞUM VE ÖMÜR (355)

Doğarken ağlanır büyüyorken de.
Dünyaya gelmesi böyle olurmuş.
Çok gülünüyormuş yürüyorken de.
İlk sevinilmesi böyle olurmuş.

Eğitime kadar gülme ağlama.
Bazen sevinç olur gönül sağlama.
Bazen de üzüntü kara bağlama.
Biraz gelişmesi böyle olurmuş.

Dışarda gezmede genç bir gülnihal.
Üst baş sorulur hep, evlat bu ne hal.
Anne ve babayla biraz hasbihal.
Gençken sevilmesi böyle olurmuş.

Okullu yıllarda hayat zorluğu.
Eğitime gider bütün varlığı.
Çoğu kez de olur para darlığı.
Sıkıntı çekmesi böyle olurmuş.

Sonrasında gelir iş ve çalışma.
Bu yeni hayata biraz alışma.
Bir bakmışsın biri ile buluşma.
Yuva kurulması böyle olurmuş.

Bu yeni yuvada çifte kumrular.
Yine yeni nesil doğar yavrular.
Hayat rutini de bunu doğrular.
Gönül yorulması böyle olurmuş.

İhtiyarlık başlar toz pembe gibi.
Çarşamba’dan gelen perşembe gibi.
Evveli de yoktur çarşamba gibi.
Ömür tükenmesi böyle olurmuş.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 09/09/2017 Cumartesi
Yayın : 11/09/2017 Ptsi.
www.edebiyatdefteri.com/siir/1116173/