Feryad-ı İsyan
Yıldızlar karanlıktan istifade tecelli etti,
Şu körpe gönlüm ayın şavkı ile ihtiyar oldu. Şafak atınca güneş pek ziyade teselli etti, Bu kahpe ömrüm aynı şarkı ile bahtiyar oldu. Sevdaya aman vermez sendeki duyguyu erozyonu, Basmışım sigaramı bahtsız ruhumun kollarına. İnsana zaman dermez serdeki kaygı enflasyonu, Asmışım halatımı dar ağacının dallarına. Sen ki; gözü gönlü semalarda, hatır bilmez canan, Sendeki güzelliğe kehanet diyorsun, söyleme. Ben ki; özü sözü nazarında, ateşlerde yanan, Bendeki yangına ihanet ediyorsun, eyleme. |