Öyle bir aşkla bağlanmalıydı ki insanoğlu,
Başka güzellere karşı gözüne perde inmeliydi.
Gündüz hayalinde gece ise düşünde,
Yalnız onu görmeliydi.
Eline başka el değdiğinde ateş tutmuş gibi,
Yatağına başka insan girdiğinde,
Diken yutmuş gibi hissetmeliydi.
Öyle bir aşkla bağlanmalıydı ki,
Yokluğunda aklını yitirmeli,
Varlığında ise eriyip kendini kaybetmeliydi.
Hiçbir şey hiçbir yakınlık,
Yüreğindeki hasreti dindirmeye yetmemeliydi.
Huzuru sadece onda bulmalı,
Damarlarındaki kan vücudunun her zerresine,
Onun aşkını taşımalıydı.
Kalbinin her atışı sevdiğinin ismini zikretmeli,
Yaklaştığında içi titremeliydi.
Gördüğünde yüzü gülmeli,
Görmediğinde ise içten içe ölmeliydi.
Öyle bir aşk olmalıydı ki bizimki;
Bakmadan görmeli,
Duymadan işitmeliydik.
Gitmeden erişmeli,
Uzanmadan yetişmeliydik.
Öyle bir aşk olmalıydı ki;
Üç günlük ömre değil,
Ölüm bilmeyen gönle sığmalıydı.
Ama en önemlisi hem sevmeli,
Hem de sevilmeliydik.
Başaramadık.
Çok sevdik ama,
Birbirimize bile söyleyemedik.
Çok sevdik ama,
Kıymetini bilemedik.

Celal BAHAR