ŞİİRLER AĞLASIN...Nice insanlar var, kaderin ordan oraya sürüklediği, Yazgısının eseri yalnızlığını; Deniz kenarlarında hoyrat rüzgârlara açarak bağrını, dindirmeye çalışan... Oysa, bilse; yaş dolan gözlerde yıldız yıldız parıldadığını. Mısralarda sevgi kıvılcımlarının tutuşmalarına sebep olduğunu... Nasıl yürekten çağrıldığını... Nasıl gözlere fer, yüreğe can olduğunu... Ah! Bir tutabilse ellerini... Tırmana bilse beraber gök kuşağına... Sulara, cemrelere karışa bilse damla damla sevgileri... Ah! Aldırmaya bilseler etraflarındaki çığlıklara... Kucaklaya bilseler kuşları, kedileri, köpekleri... Gülümseye bilseler aç kurtlara... Yeşertebilseler korkmadan sevdâ çiçeklerini... Yoksunluklarını ısıta bilseler güneşin sıcaklığından... Susuzluklarını bastıra bilseler göklere açılan elleriyle... Ah! Anıları kucaklayabilseler renkli rüyalar gibi... Dolan gözlerden boşanan gözyaşlarıyla söndüre bilseler yüreklerinin yangınlarını... Varsın boşansın yaşlar! Şiirler ağlasın... Yürekler dağlasın ki, sevginin gücünü mısralar fısıldasın, haykırsın... Uzayan zaman tünelinde yankılansın... Bırakın! Rahat bırakın! Şiirler ıslansın! Hâlenur KOR |