2
Yorum
16
Beğeni
5,0
Puan
1422
Okunma
Annem, ben onu şu eski portresiyle severim,
Genç kız olduğunda, görkemli günlerinde yapılan,
Alnı zambak rengi ve bir venedik aynası gibi
Bakışı parlayan !
Annem , burada artık hep aynı değil ;
Kırışıklar güzel mermerden alnını oymuş ;
Evliliğinin pembe bir şiir gibi şarkı söylediği
Duygusal günlerinin parlaklığı kaybolmuş.
Bugün kıyaslıyorum da, ben bu yüzden üzgünüm,
Sevinçle kuşatılmış alnın yanında, sıkıntılı bir alın,
Yılların gün batısında altın bir güneş ve bir sis yoğun.
Ama, anlaşılamayan bir kalbin sır dolu yanı!
Bu solgun dudaklarla nasıl gülümserim ben?
Ve gülümseyen resimde, nasıl ağlarım?
Emile Nelligan (1879-1941)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu
5.0
100% (5)
Cevap Yaz