Mevlana’nın belgeselini seyrettiğim akşam gönlümden geçenerli şiirleştirmeye çalıştım.

Toplandığı bir vadi varmış,
Karşılıksız zannedilen
Tüm sevgilerin…

Sağ ile sol barışırmış;
Bir olurmuş, seven ve sevilen.
Paralel çizgiler birleşirmiş orada…

O, vuslatı imiş aşkın;
Titrek ilk dokunuşu…
Secdesiymiş namazın.

Kuşların ötüşü,
Ilık bahar esintisi;
Canlanışıymış baharın.
Bir çocuğun gülüşü…

Hem, kim söylemiş?
Bulanık suları berraklaştıran sevginin
Ziyan olup, gittiğini…

Elini gönlüne koy,
Ve sor şimdi:

“Orda mısın?
Ey, unutuldun zannedilen sevgili!
Vakit rüzgârı yonttu mu seni?
Yoksa özünü mü yitirdin?
Ey, misk-u amber kokulu,
Gül yüzlü sevgili!”

Bakışlarımız kesişmişti orada;
Hem de, ne bakışlar?
Benden yüz çevirme,
Kal öylece,
Gülümse, sevgili…

Gözlerinle baktın,
Gönlümde yer ettin,
Çok uzaklardasın şimdi…

Ama

Toplandığı bir vadi varmış
Karşılıksız zannedilen,
Tüm sevgilerin.

Her yolun sonu oraya çıkarmış
Paralel çizgiler, birleşirmiş orada…