PAPATYABir papatyaydı o Göz alıcı kırmızı güllerin arasında Farkedilmeyi bekleyen Ama asla farkedilmeyen!.. Ne renkleri canlıydı Ne de kalındı gövdesi gülün ki kadar Biliyordu bunları Farkındaydı Her rüzgar estiğinde Gül yerine kendisinin kırıklığını Ve yine kendisiydi Her güneş açtığında HesApsızca tekrar affeden rüzgarı Katlanıyordu tüm bunlara Sırf farkedilme uğruna Bürgün farkedilecek Sevimli bir çocuktan annesine Ya da sevgiliden sevgilisine Gül yerine kendisi armağan edilecekti O süslü vazolara kendisi koyulacaktı BEKLİYORDU!.. Ama yıllar geçtikçe oda anladı Dikkatli bakılmadıkça hiçbir güzelliğin farkedilemeyeceğini Şimdi tek isteği O çok sevilen güller elde edilirken Kendisinin ezilmemesi... |