hangi ihanet vicdanın bir zerresini tanır ki
fıtrat revize etmez ki kendini
vefa ve dürüstlük ise şimdilerde upuzun bir tatilde
sevgi saygı ve güvense kara toprak altında
kim tuttu ki birilerinin elinden
hangi kadın anaç hangi erkek mertlik sevdalısı ki
çok üzgünüm bizlerin adına
mazlumların adına
yetim ve yoksuların adına
onlar için kimler öz yüreğinde bir üzüntü duydu ki

içimin haklı sızısında barınıyor acılar
üzgün şu yüreğim gözyaşlarımla beslenir oldu
her dem ruhuma da eziyet içinde bunca haksız zulümler
oysa ki evvelden beridir hiç hoşlanmam
insanların bir diğer insanlara üstünlüğünden
hep bu yüzden geceler boğar da durur benliğimi
sorumluluğa çağrı gibidir sesi atıl bırakılan üzüntülerimin
yaşam hakkı elinden alınmış bir hayattın vebali sarar yüreğimi
işte bu yüzden şaşamam insafının kanamasına şiirlerimin
ve kasvetle kol kola olmasına
ateşten bir gömlek gibi bu yaşam beni her an yakarken
engel olamıyorum kalbimin de kül oluşta da uçmasına

her vicdan kendi özüyle sorgulanıyor
benle birlik çürüdükçe isyanlarım
kahırlandıkça kahırlanır izanım
neme lazımcı olmuş ya bu alemin düzenleri
kimse kimseyi ne görüyor nede biliyor
o yüzdendir hep cerahat kokar akşam üstleri

bunca acıya benim güçsüz elim hiç yeter mi
tüm değerler bile kalmışken izbe köşelerde
ve tıkanan geliş yolları
bu ağustos sıcakları da
yapılanların yanında bir hiç kalır
dönüşte bir bak da gör kıyımın elerinde can veren müminleri

eli ayağı prangalı bir bîilâç o kadar ki acizim
zaman geçtikçe tükeniyor çarelerim
bir yeter artık diyen de yok gayri
ve uçurumlardan düştükçe düşüyor
inceldikçe de inceliyor
gaddar insanlığın bu son ahvali

çıkarlara kurban edilirken kardeşlik ve dostluk
hem de kalleşçesine
insanlık kalmış kuduz köpeklerin uhdesinde
çaresizliğimize artık örtü bile olamıyor gece

her yanımız haçlı cenderesinde
her tür olgularımız parçalanıp da duruyor hece hece...




(05.08.2017) AZAP...