Atışalım Gönülde Barışalım
Gönlümde var elbette atışmayla bir dilek
Kendi uydurduğumuz değil midir o felek Kimimiz şansla talih desek te giysek yelek Atışalım derim ben gönülde barışalım Marifet bazen olur konmakta ve göçmekte Kul bazen kendin bulur elbet yolda düşmekle Önemli olan düşmek değil kalkabilmekte Atışalım derim ben gönülde sarılalım Taşıma sakın dilde batan dikenli sözü Aç sen vakit var iken kapatma sakın gözü Yanarsa gönül aşkla sönse söndürme közü Atışalım derim ben gönülde bakışalım Öyle burnun dik tutma bir nefeslik havanla Neden meşgul olmazsın sen insanlık davanla Neden yürümezsin sen kaldın yolda duranla Atışalım derim ben gönülde anlaşalım Gönüle ben emekle gülümseme ekledim Birisi gelir görür gülsün diye bekledim Gülüşümü kaybettim kaderime yükledim Kaderin suçu hiç yok ben kendime yetmedim Atışalım derim ben gönülde bakışalım Gamı kederi gördüm ahu zarla ağladım Sabır varmış görmedim ben boşuna ağladım Az gülümsemek varken karaları bağladım Atışalım derim ben gönülde var olalım Aşık Gülveren’im ben çekme sonsuz o ahı Gönülde sev insanı çekmez ervah eyvahı Uyan sen o seherde boş geçirme sabahı Atışalım derim ben gönülde konuşalım Aşık Gülveren |
Kalemin susmasın
__________________________________________________Selamlar