Gönlümde var elbette atışmayla bir dilek
Kendi uydurduğumuz değil midir o felek
Kimimiz şansla talih desek te giysek yelek
Atışalım derim ben gönülde barışalım

Marifet bazen olur konmakta ve göçmekte
Kul bazen kendin bulur elbet yolda düşmekle
Önemli olan düşmek değil kalkabilmekte
Atışalım derim ben gönülde sarılalım

Taşıma sakın dilde batan dikenli sözü
Aç sen vakit var iken kapatma sakın gözü
Yanarsa gönül aşkla sönse söndürme közü
Atışalım derim ben gönülde bakışalım

Öyle burnun dik tutma bir nefeslik havanla
Neden meşgul olmazsın sen insanlık davanla
Neden yürümezsin sen kaldın yolda duranla
Atışalım derim ben gönülde anlaşalım

Gönüle ben emekle gülümseme ekledim
Birisi gelir görür gülsün diye bekledim
Gülüşümü kaybettim kaderime yükledim
Kaderin suçu hiç yok ben kendime yetmedim
Atışalım derim ben gönülde bakışalım

Gamı kederi gördüm ahu zarla ağladım
Sabır varmış görmedim ben boşuna ağladım
Az gülümsemek varken karaları bağladım
Atışalım derim ben gönülde var olalım

Aşık Gülveren’im ben çekme sonsuz o ahı
Gönülde sev insanı çekmez ervah eyvahı
Uyan sen o seherde boş geçirme sabahı
Atışalım derim ben gönülde konuşalım

Aşık Gülveren