Dünlerimizi uğurladık mevsimin derinliklerine
Hüzzam bir şarkı eşliğinde
Veda sözleri demlenirken dudaklarımızda
Gözyaşlarımız boşaldı hicran acısıyla.

Bir anda köreldi duyguların
Yenik düştün öfkene
Yaktın yıktın her yeri, tarumar ettin gönül evini
Dibe vurdu yaşadığımız hüzünler
Buruk bir vedayla son buldu güzellikler.

Ardından baktım hüzün yorgunu gözlerle
Kalakaldım enkaz yığını yüreğimle öylece
Derin bir çukur açtın ruhumda
Gecenin en zifiri karanlığında.

Kırağı çaldı hayallerimizi, tarumar oldu benliğimiz
Tutsağı olduk sonu olmayan bu sevdanın
Amin dedik olmayacak duaya, yeniden hayat bulur umuduyla.

Gönül bahçesinde uçuşuyor artık gazeller
Cirit atıyor ayrık otları, dört bir yanda özgürce
Paslı kilit vurdular gönül kapısına gizlice
Kuşlar ötmez oldu, göğe yükseldi çiçeklerin feryadı
Bülbüller isyanda, güller çaresiz...

Ey sevgili!
Özlemini çektiğin şefkat, sadakat, güven, huzur ve vefa
Hani nerde?
Hepsini yok ettin bir hiç uğruna, tek celsede.

Sen umarsızca giderken
Ben ne kadar yara aldım bir bilsen.
Ömür boyu sürecek bu yürek yarası, gönül sızısı.
Issızım sen gittin gideli
İçim kan ağlıyor.

İpini çektiğin bütün değerler
Son nefesini verdi darağacında
Gel artık namazını kıl, cenaze musalla taşında.

Halide Köksal
19 /Haziran /2014