Çocuktum, bir hayal kurmuştum
şair olacaktım
sevdalısı olduğum çiçekler sunacaktım,
şiirler yazacaktım kara gözlü bir kıza
yazamadım. Bağışlar mı beni hayat

hüzün yüzlü bir çocuktum
çizmeyi, okumayı, yazmayı hayaller kurmayı seven
hayal gücümün sınırlarını zorlayarak,
hayatı anlamaya çalışacaktım
mavi mavi denizlerde dalgalanacaktım
sözler vardı içimde
kalbimi mutluluk şiirleriyle sıvayacaktım.
uzak ülkelerde sevgilime mektuplar yazacaktım
yazamadım.

düğün dernek kuracaktık
telli duvaklar içinde
dudaklarında su içirecektim ceylanlara
bilemedim sevginin de bir gül olduğunu
gönülde açarken gözde solduğunu

çocuktum soğuk bir iklimde üşürken
sımsıcak hayaller kurduğumu
hep mazlumlardan yana durduğumu

bilemedim
bir pınarın suyu da hasretle kuruduğunu
yaralı bir ceylanın yüreğinden vurulduğunu

tükendik şimdi, yıllar gibi yaralandık
gözümde hüzün, yüzümde çizgiler kaldı

kalp kırgın
gönül dargın
düşler yorgun
diller suskun
vuruldu bir bir umutlarımız

bilseydim büyümezdim
soldu dudaklarımızda gülümseyen gül
dalları kırık bir ağaca bıraktık gözyaşımızı
kırıldı kanadımız kolumuz
dağ dağ cefalarla örüldü yolumuz

dilimde şarkılar, koynumda şiirler yok artık